De hoofdrol spelen in je eigen film of in die van een ander?

Iedereen kent het wel. De één is er meer mee bezig dan de ander. Als je eerlijk naar jezelf bent dan zul je het vast ook beamen. Zelfs diegene die hardop zeggen dat het hen niet uit maakt. Je wilt graag dat mensen je accepteren en het liefst zoals jij écht bent.

Veelal ben je, wellicht wat vaker onbewust, bezig met wat anderen zouden vinden van jou. Of het nu gaat om wat je doet, hoe je eruit ziet of wie je bent. Je kunt een harde buitenkant hebben waardoor het lijkt dat het jou niet uitmaakt, maar uiteindelijk doet het je meer dan je denkt.

Waardering en acceptatie van de ander voelt als heel belangrijk, want dat maakt of je ergens wel of niet bij hoort. Net als bij liefde geloof ik erin dat het ook hier begint bij jezelf. Hoe kan een ander jou waarderen of accepteren als jij dat niet naar jezelf doet. Als jij jezelf niet accepteert, kun je ook niet jezelf laten zien zoals je bent. Een innerlijke strijd die op den duur ongemakkelijk gaat voelen en energie kost. Iedere dag zit je opnieuw een film, het toneelstuk of de musical waar jij de hoofdrol in speelt, echter wel een productie die door anderen is geschreven.

Zelf loop ik er wel eens tegen aan, dat wanneer ik keuzes voor mijzelf maak, ik merk dat ik de waarde van wat anderen daarvan zouden vinden als belangrijk zie. Het is zelfs een meetinstrument bij het maken van een keuze. Sinds mijn burn-out ben ik steeds meer gaan nadenken en beschrijven waar ik meer van zou willen, wat mij blij en gelukkig maakt. Soms best lastig, want bij elke vraag staat het woord IK centraal. Steeds meer kies ik voor wat mij blij maakt, zonder daarbij na te denken wat anderen daarvan vinden. Dat is soms spannend, maar geeft veel rust. Daarnaast heb ik geleerd van buiten hetzelfde te laten zien als van binnen en dat scheelt zoveel energie. En het fijne is, dat mensen dat juist gaan waarderen. Nog steeds zoek ik soms bevestiging, maar dat is meer doordat ik door die burn-out weer het vertrouwen in mijzelf aan het opbouwen ben. Bij de gekste keuzes vraag ik hulp. Niet om te doen wat een ander vindt dat het beste zou zijn, nee om even samen hardop te denken zodat ik uiteindelijk de knoop voor mijzelf kan doorhakken.

Dat ik meer ben gaan nadenken over acceptatie en waardering is gekomen door een gesprekje wat ik had met mijn jongste dochter. Een aantal jaren geleden heeft zij ervoor gekozen, dat ze eruit wil zien als een jongen. Haar haren moesten kort en al haar kleding moest van de jongensafdeling komen. Al veel langer daarvoor liet zij steeds aan mij, maar ook aan haar omgeving weten dat zij het anders wilde. Ze had een strijd in zichzelf waarbij ze mij de ruimte wilde geven klaar te zijn voor bijvoorbeeld de stap om haar haren eraf te knippen. Ik heb haar laten weten dat voor mij maar één ding telt en dat is haar geluk. Ook in haar directe vriendengroep is ze op zoek gegaan naar die bevestiging en zo heeft ze uiteindelijk de uiterlijke verandering kunnen maken, want iedereen om haar heen was er klaar voor.

Terug naar dat gesprekje wat ik laatst met haar had. Ze leeft in verschillende films, om het maar beeldend te beschrijven. In de ene is ze een meisje in jongens kleding en in de andere is ze een jongen en zo zijn er nog meer films te bedenken. Nieuwe vriendjes weten niet beter dan dat ze een jongen is. Een lange tijd vond ze dat prima, want ze had lol en veel nieuwe vriendjes. Haar geheim kostte energie. En dus besloot ze van de ene op de andere dag dat er maar vertelt moest worden dat zij een meisje was. Echter wel een meisje die eruit wilde zien als een jongen. Zo gezegd zo gedaan. Een aantal dagen later hadden wij dat gesprekje. “Mam”, zei ze, “ze weten het nu en ze willen nog steeds vriendjes blijven!”.

Tijdens mijn ochtendwandelingetjes heb ik hier veel over nagedacht en besefte mij dat iedereen graag zou willen wat zij wil. Zijn wie je bent en dat de mensen met wie jij graag bent jou accepteren en waarderen om wie je bent en de keuzes die jij maakt. Alleen is nog niet iedereen zo dapper als zij. Het maakt mij trots, inspireert mij en geeft mij ook vertrouwen en moed voor de toekomst, haar toekomst. Waar het in haar leven op uit zal komen dat weet ik niet. Of ik ooit zal schrijven over hem of dat het blijft over haar, dat maakt niet uit. Zolang zij maar gelukkig is en het mooie mens blijft die ze nu al is. Want dan zal iedereen zien wat ik zie: haar eigen mooie zelf. En dat niet vanuit een script, maar bekeken vanuit haar eigen geschreven film.