In quarantaine

En dan is Corona ook ineens in ons huis. Het virus dat de hele wereld op zijn kop zet. En dat betekent vervolgens maar één ding. Ons gezin gaat per direct in quarantaine.

Al maanden weet ik dat het virus om mij heen is. En dan is daar op die ene donderdag het berichtje dat het virus ook in ons huis is. Het virus waar mensen goed ziek van kunnen worden en mensen om mij heen dierbaren aan hebben verloren. Mijn zoon is positief.

Alle plannen vallen in duigen

Heel raar. Al maanden werk ik thuis en is ons huis meer dan ooit het centrale punt in ons leven. Alleen nu kwam dat huis in een split second in één keer op mij af en benauwde het mij voor een aantal minuten. Het is geen keuze meer van mijzelf, het is een opgelegd feit ten gunste van iedereen om ons heen.

Oké en nu? Sinds de uitbraak ben ik als vrijwilliger en ook als professional in de sport betrokken bij diverse zaken rondom Corona. Wat dit voor ons thuisblijven betekent, besef ik mij dan ook meteen. Alleen was daar eerst even dat moment nodig dat ik een paar keer diep moest zuchten. Alle plannen voor de komende dagen vallen in duigen en een moment heb ik nodig om een knop om te zetten.

In de doe-stand

Belangrijkste is hoe het gaat met mijn oudste zoon. Gelukkig weinig klachten en tegelijkertijd besef ik mij dat dit de komende dagen zou kunnen veranderen. Dan moeten we samen in gesprek. “Met wie ben je wanneer waar geweest en wie is binnen 1.5 meter rond 15 minuten bij je geweest.” Al snel hebben we het korte lijstje klaar. Hij belt en stuurt berichtjes en ik bedenk mij wat ik allemaal nog meer moet gaan doen.

Dan belt mijn zusje. “Hi sis, hoe is het nou? Wat kan ik voor je doen.” Mijn reactie is kort en krachtig “Kut”. Terwijl ik dat opschrijf bedenk ik mij dat dit niet netjes klinkt, echter was dat kort samengevat wel het gevoel. Snel gaan we samen in de doe-stand en helpt ze mij met het op een rijtje te zetten wat te doen. Zelf is ze “ervaringsdeskundige” doordat eerder ook mijn neefje positief was. En zij en haar gezin zijn de 10 dagen doorgekomen zonder dat iemand anders ziek is geworden. Naast natuurlijk de zorg voor mijn zoon over het niet erger worden van de klachten, staat het niet besmet raken van de rest van het gezin boven aan het lijstje.

“Corona is onze ongewenste huisgenoot”

Na het belletje met mijn zus en niet veel later haar bezoek samen met mijn zwager aan de voordeur, waar ze bepakt en bezakt stond met boodschapjes, weet ik wat mij te doen staat. Allereerst met chloor schoonmaken. De keuken, het toilet, de badkamer, alle deurknoppen, kortom overal waar mijn zoon is geweest moet chloorschoon. En niet veel later ruikt het hele huis heel klinisch. Gek genoeg ruikt dat ineens heel lekker.

Huisregels

Stap 2 alle regels duidelijk afspreken met het hele gezin. Welk toilet is van wie en wat spreken we af over de badkamer. Mijn zoon krijgt schoonmaakinstructies voor als hij bijvoorbeeld in de badkamer is geweest, we maken afspraken over zijn was en het brengen van eten en drinken. Verder slaapt iedereen op zijn eigen kamer, blijven we op 1.5 meter, knuffelen en kussen we niet meer en proberen we lange tijden met elkaar in 1 ruimte te vermijden. En mijn oudste zoon, die moet op zijn kamer blijven en mag er alleen uit voor een toilet- en badkamerbezoek. Nog wat belletjes en het is klaar.

We gaan er het beste van maken

Niet veel later zit ik gesloopt op de bank en laat ik mijn gedachtes even langs alles gaan wat de afgelopen 3 uur zich heeft afgespeeld. Natuurlijk is daar ook het besef dat gelukkig alles meevalt. Mijn oudste zoon nog maar lichte klachten, ik en mijn jongste zoon hebben geen klachten en mijn dochter is de dans ontsprongen en verblijft de komende dagen bij haar vriendje.

We gaan er het beste van maken. Zelf doe ik mijn best mijn leven zo in te richten dat het glas vooral halfvol in plaats van halfleeg is. Pluk de dag. En dus wat kan allemaal wel!

Een moment van dankbaarheid

Wat een lieve mensen hebben wij om ons heen. Door diversen wordt aangeboden dat een belletje genoeg is voor hulp. De boodschappentassen van mijn zus waren gevuld met lekker eten en vooral ook lekkers om tussendoor van te smullen. De dag erna kwamen mijn ouders eten brengen van Kippie met lekkere tompouces en mooie bloemen. Mijn jongste zoon werd door al zijn vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt verwend met leuke mini cadeautjes voor de deur en mijn vriendin bracht een overheerlijk rood wijntje voor een leuke filmavond in leuk digitaal gezelschap. Het is fijn te ervaren dat er zoveel liefde om ons heen is, zowel bij groot als klein. Iets wat niet iedereen gegeven is. Een moment van dankbaarheid is daar.

We gaan het goed doen

Mijn jongste vindt het in beginsel moeilijk. Ineens mag niet meer wat hij graag doet. Kussen en knuffelen met zijn moeder wordt uitgesteld en buitenspelen met de buurtkinderen kan niet meer. Ook mag hij ineens niet naar school en mist hij een super leuke onsie-dag in de klas. Samen kletsen we hierover. Ik leg uit, dat als wij dit even heel goed doen wij mogelijk snel weer kunnen knuffelen en het huis uit kunnen om te spelen en andere dingen te doen die we leuk vinden. En ik vertel ook dat als we dit niet goed doen we meer risico lopen om ook het virus te krijgen en we dan nog langer thuis moeten blijven. “Oké mam, we gaan het goed doen!”

Voor wie denkt “wat schrijft ze toch steeds over haar jongste zoon en hij?” Dit weekend hebben wij een hij-weekend en dus ook in deze blog. In een latere blog ga ik hier meer over schrijven. Wat ik wel kan zeggen is dat zijn ogen stralen.

Handschoenen en mondkapje

Dat ik de afgelopen maanden veel thuis ben geweest, maakt dat we snel onze draai vinden. Ongemakkelijker is het wel. Bij alles wat ik doe, besef ik dat ik voorzichtig moet zijn. Extra veel handen wassen. En alles van mijn zoon, of het nu zijn was is of zijn vuile vaat, wordt met zorg gepakt en schoongemaakt. Nog niet eerder liep ik met een mondkapje op en met handschoenen aan in huis. Nu wel als ik naar de zolder ga en zijn spullen pak. Normaal in huis is het dus niet, we zitten in quarantaine en Corona is onze ongewenste huisgenoot.

Bewegen

Tienduizend stappen is iets wat ik dagelijks probeer na te streven. Lukt niet altijd en is in quarantaine nog uitdagender. Mijn jongste heeft daar iets leuks op gevonden. Just Dance! Soms zie ik één van de buren voorbij komen en even raar opzij kijken. Ze zien dan dat wij vol enthousiasme onze beste dansmoves eruit gooien. Lol hebben we en tussendoor moet ik even gaan zitten om bij te komen. Geweldige qualititime! En na 3 dansjes heb ik ruim 1000 stappen dus dat gaat goed!

Op zondag is het ineens best lekker weer. Een beweegklusje is dan snels bedacht. De tuin winterklaar maken. En daar iedere dag een feestje mag zijn, heb ik lekker de muziek iets harder aangezet en trek ik zingend het onkruid uit de tuin en veeg ik al het groenafval bij elkaar. Ruim 3500 stappen, een met modder besmeurde broek en een gezellig uitziend tuintje was het resultaat. En genietend van het resultaat proost ik met een wijnglas in gevuld met heerlijke rode wijn in mijn hand.

Opvolgend gaan alle deuren en ramen steeds voor 30 minuten open. Gelukkig doen we dat 1 keer per dag, want het is best koud buiten. En even later loop ik alle deurknoppen met een schoonmaakdoekje af. Een doekje wat daarna meteen wordt weggegooid. Het resultaat, we zijn nog klachtenvrij en beter nog mijn oudste zoon knapt op. En dat merken wij ook aan zijn gemopper en roep om aandacht.

Online momenten

En zo gaat het weekend gestaag voorbij. Maar niet zonder leuk gezelschap dankzij teams. Was ik eerst meer van offline dan online momenten, ben ik nu maar al te blij met de mogelijkheden die er online te vinden zijn voor leuke avondjes in quarantaine. Online maakt dat ver weg weer even dichtbij is. Onder het genot van een goed glas wijn heb ik leuke gesprekken, kijk ik een spannende actiefilm en kook ik gezellig samen en toch apart.

Verrassend staan ook ineens 2 leuke mannen voor de deur. Een vader en zoon die ik stiekem al zo’n 14 jaar ken. Ooit hebben onze zoons samen gespeeld bij mijn cluppie. Nu zijn onze zonen grote mannen en voetballen ze wederom samen. Tegenwoordig met een échte derde helft, althans met Corona en alle maatregelen nu even niet meer. Terug naar die vader en zoon en een verrassend lekkere fles wijn, die ik bewaar voor de kerst. Ik bedank ze en ga terug naar mijn online gesprek en ik heb het er meteen over. Ik vertel, dat ik mij opnieuw besef dat ik lieve mensen om mij heen heb.

Maandag

Inmiddels is het maandag en heb ik toch een heerlijk weekend achter de rug. Bijna is de dag daar dat ik mag testen, ik ben namelijk nog altijd klachtenvrij. Een bijzondere maandag is het, want vandaag gaat onze Premier ons toespreken over wat ons de komende tijd te wachten staat. Gedurende de dag wordt er steeds in de media geschreven over wat er die avond verteld gaat worden en ik merk aan mijzelf dat ik hier onrustig van word.

“Ik mis haar.”

Fijn is het als mijn lieve dochter voor het raam verschijnt. Eerst kletsen we door het raam heen, maar als snel beseffen we ons dat we beter even kunnen bellen. Ik mis haar. Ze gaat lekker zitten op de terrasstoel voor het raam in de voortuin en ik zit aan de keukentafel. Heerlijk kletsen we even en kijken we allebei uit naar het moment dat ze weer thuiskomt en we kunnen knuffelen.

Broodje hamburger

Op het menu staat deze maandagavond een broodje hamburger. Ik sloof mij uit met gebakken uitjes, sla, komkommer en tomaat. En bij het opmaken van het bord maak er een lust voor het oog van. Evenals de afgelopen dagen brengt mijn jongste het diner naar zolder, roept hij dat het eten op de overloop staat en komt hij snel weer naar beneden. Mijn oudste zoon is blij. Hamburgers!! Of toch niet. Niet veel later verschijnt namelijk een appje in de groepsapp. Een foto van de heerlijke hamburger verschijnt. In het onderschrift staat: “Het was echt een enorm trieste eerste hap toen ik niets proefde. Mijn mond watertandde en ik proef er letterlijk niets van”. Even later komt hij gedesillusioneerd beneden, hij heeft gegoogled. “Mam dit kan maanden duren hè!”

Er zijn voor de ander

Nog voor de toespraak van onze Premier spreek ik even een goede vriend. Hij is onlangs zijn moeder verloren aan Corona. Mooi is het om hem de waardering voor de zorg uit te horen spreken en hem ook te horen praten over de dankbaarheid van zijn leven samen met zijn moeder. Tegelijkertijd voel ik zijn verdriet en machteloosheid. Blij ben ik dat hij mij belde, na eerder wat appjes te hebben gestuurd kon ik er even op een afstand voor hem zijn.

Onrust

Ons leven gaat de komende tijd weer anders worden en weer zal ik moeten schakelen. Niet weten wat, waar, wanneer en hoe lang, maakt mij onrustig. Ook het feit dat Corona ook toch steeds dichterbij komt. En ja veel (jongere) gezonde mensen worden misschien niet heel erg ziek, toch kan iedereen heel ziek worden of een hele lange vervelende nasleep van de ziekte overhouden. Ik besef mij dan even dat ik een alleenstaande moeder ben. Natuurlijk hebben de kinderen ook hun vader, maar ze wonen bij mij. Ik bedenk mij dat ik niet ziek kan worden, want ik heb voor drie geweldige kinderen te zorgen. Morgen is het dag 5 van klachtenvrij en dat geeft een voorzichtig fijn gevoel.

Gelukkig weet ik dat mijn onrust slechts eventjes duurt. Zodra ik heb gehoord waar we aan toe zijn, kan ik weer schakelen en alles voor het gezin goed inrichten. De ernst van de toespraak is mij meteen duidelijk. Deze ernst was mij in de dagen daarvoor ook al duidelijk bij het zien van de ontwikkeling van het aantal besmettingen.

Wat kan wel?!

We hebben met elkaar een klus te klaren. Leuk is anders, maar het glas blijft altijd halfvol en met wat creativiteit kunnen we het met elkaar leuk en fijn houden. Wat kan wel? Dat is de vraag die ons en dus ook mij gaat helpen. Met nog een aantal dagen in quarantaine is dat de vraag waar ik mij de komende tijd over ga buigen.

Kerstmis

Kerstmis staat voor de deur. En wie mijn eerdere blogs heeft gelezen, weet dat ik met mijzelf de afspraak heb gemaakt, dat dit jaar kerst echt een leuk feestje gaat worden. Corona maakt dat we daarin iets beperkt zullen zijn. Toch staat het feesten nog altijd op mijn programma. En zoals ik het afgelopen weekend online een leuke tijd heb gehad, gaat Kerstmis on- en offline zeker een feestje worden. Hopelijk zonder dat we in quarantaine zullen zijn.

Wees lief voor jezelf en de ander

Ondertussen zullen wij thuis nog even in quarantaine moeten blijven en kijken we uit naar de simpele dingen die we nu even niet mogen. Buitenspelen, met een vriend of vriendin buiten wandelen en een boodschapje doen in de supermarkt. Tot die tijd maken we er toch wat gezelligs van binnen de ruimte die we hebben. En hopelijk blijven mijn jongste en ik klachtenvrij en knapt mijn oudste zoon snel op. Zodra het zomer is bak ik opnieuw een lekkere hamburger voor hem, want dan zal hij toch zeker wel weer vol smaak en geur kunnen genieten van dit lekkers.

Het is een bijzondere tijd waar we in leven. Wees net als ik lief voor jezelf en de mensen om je heen. Geef hen die het nodig hebben deze tijd wat extra aandacht en bedenk je goed “wat kan wel?!”.