Het verlangen naar Idyllische plaatjes en leuke verhalen

Er is al zoveel geschreven over vriendschap, vriendinnen, vrienden en de waarde hiervan. Zelf heb ik heb veel artikelen gelezen en mooie plaatjes van wijn drinkende vrouwen op een idyllisch terrasje of picknickkleed ergens op een zonnig plekje voorbij zien komen.

Vriendschap is toch best ingewikkelder dan dat en tegelijkertijd is het ook weer heel simpel. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat vriendschap begint bij jezelf en met jezelf. Vriendschap gaat twee kanten op, geven en nemen. Als jij jezelf onvoldoende gunt, geeft, niet durft te nemen en niet kwetsbaar op durft te stellen dan is mijn persoonlijke ervaring dat vriendschap oppervlakkig blijft en uiteindelijk weer uitdooft. Je kunt echt pas van een ander houden als je oprecht ook van jezelf houdt. En juist ook in vriendschap is het liefde waar het om draait.

Een relatie kan bepalend zijn voor vriendschappen. Het effect daarvan ervaar je soms pas als je relatie over is. Sommige mensen hebben in hun relatie heel veel vrienden. Andere mensen, waaronder ik destijds zelf, leven binnen de relatie in een kleine wereld met weinig vrienden. Maar voor iedereen geldt, dat wanneer je er uiteindelijk alleen voor komt te staan, het de vraag is wat er voor jou overblijft. In mijn geval was dat niet veel.

Ik ben inmiddels de 40 ruim gepasseerd, ik ben gescheiden en leef genietend samen met mijn kinderen. Ik ben pas échte vrienden gaan ontmoeten en waarderen toen ik op mijn kwetsbaarst was en ik volledig kon laten zien wie ik was, want dat was het enige wat ik naast mijn kinderen op dat moment nog had. Mijzelf. Niet groter doen dan ik op dat moment was en durven zeggen dat ik hulp nodig had. Die tijd, zo rond mijn 35e, opende iets heel moois. Ik liet iets moois zien en dat werd beloond met vriendschap. En dat mooie wat ik liet zien was ikzelf, ik als mens, als moeder, als ik.

Het was een tijd van armoe die beloond werd met onbetaalbare rijkdom, vriendschap. Een vriendschap met een aantal geweldige mannen. Tot op de dag van vandaag geniet ik nog altijd van de rente uit die tijd. Die vriendschap, die ik nog altijd heb door die rijkdom te koesteren. En toch, toch was daar altijd nog het verlangen naar die mooie plaatjes en artikelen. Een vriendinnengroepje, zonder mannen, om ook mee op dat terras te zitten of mee op stap te gaan. Maar dat verlangen was toch ook wel spannend, want dat had mij eerder ook teleurgesteld.

Je kent het vast wel. “Eindelijk” een leuke groep vriendinnen. Je drinkt wat met elkaar, doet leuke dingen en dan ineens is het voorbij en sta je aan de kant. Althans zo voelt het voor jou. En je hebt geen idee wat er is gebeurd. Je doet nog wat pogingen, maar alleen jij beweegt en dan op een dag moet je het voor jezelf loslaten want het maakt je alleen maar onzeker, soms verdrietig en geeft je het gevoel dat je weer alleen bent.

Jaren na mijn scheiding heb ik mijn leven, zoals het was, goed gevonden. Ik had één taak uit te voeren en dat was ervoor te zorgen dat ik moest klimmen uit het financiële dal waarin ik mij bevond en zorgen voor mijn kinderen. En ikzelf, mijn eigen behoefte, was minder belangrijk. Overleven en de eindstreep halen. En dat is mij gelukt.

Door omstandigheden bleef het de jaren na die eindstreep nog altijd overleven. Echt zien en kijken wat er om mij heen was deed ik niet. Niet dat ik het niet leuk had, maar toch. Uiteindelijk heb ik hiervoor de prijs moeten betalen, althans dat dacht ik toen ik ineens in een burn-out zat. Inmiddels zie ik dat anders. Ik had een prijs gewonnen en wel mijn burn-out. Een tijd van stilstaan begon. Een tijd van nadenken wie ik ben en waar ik allemaal meer van zou willen. Een tijd van écht zien door écht te kijken. Een tijd van mijzelf herontdekken en van mijzelf opnieuw gaan houden. Soms echt moeilijk, maar het was de moeite meer dan waard.

Ik ben een nieuwe vriendschap met mijzelf aangegaan. Mondjes maat met mijzelf op stap gegaan en leuke dingen gaan doen. En in mijn eentje, natuurlijk ook samen met de kinderen, had ik het leuk en goed.

En toen ineens heel onverwachts ontstond daar iets heel moois. Ik zit nu geregeld een wijntje of een theetje te drinken met vriendinnen, weliswaar Corona Idyllisch, in de achtertuin of knus op 1.5 meter afstand in de woonkamer. Een vriendschap van kwetsbaarheid, gekkigheid, elkaar motiveren, laten bloeien, gelijkwaardigheid en zoveel meer. Een vriendschap die lijkt op van die plaatjes en uit die verhalen. Echter is het deze keer niet een plaatje in een magazine, maar zijn het mijn foto’s met mijzelf en mijn vriendinnen en onze verhalen die soms echt te leuk zijn om alleen voor onszelf te houden.