Romantiek in je me-time

Wellicht herken je het gevoel. De wereld raast langs je heen en jij raast door de wereld. Dagen vliegen voorbij en je staat altijd in dienst van een ander. En wat er ook in je leven gaande is, je moet door. Stilstaan is geen optie. Mag-ík-even is uit den boze en romantiek in je me-time is ver te zoeken. Je leeft niet jouw leven, je wordt geleefd. En zonder dat je het door hebt brand je op en raak je steeds meer verwijdert van wie jij bent en lijkt het alsof je minder bent gaan houden van jezelf.

Je denkt dat je ontspant door tussendoor eventjes langs een vriendin te gaan en terwijl je daar bent, vragen de mensen om je heen jouw aandacht via je telefoon. De telefoon gaat en je zegt dat je eventjes dat belletje aan moet nemen waarna je nog een appje moet sturen. Snel drink je jouw theetje op en vlieg je weer naar de supermarkt voor de boodschapjes voor het avondeten. Thuis begin je meteen met koken en probeer je tussendoor je favoriete serie te kijken. De kinderen stuiteren even naar binnen en willen al je aandacht. Nog even de deur uit voor een vergadering en terwijl je in de auto zit maak je jezelf even op. Voor je het weet is het laat, ligt iedereen op bed, zet jij Netflix aan en val je in slaap tijdens één van de series waar je aan verslaafd bent geraakt.

Afbreuk aan mijzelf

Als ik dit terug lees, word ik onrustig. Ooit vlogen dagen zoals hierboven aan mij voorbij en zag ik weinig van de mooie dingen om mij heen, weinig van het mooie van mijzelf. Ik was aan het overleven, ik had een doel en daardoor gaf ik te weinig aan mijzelf. Ik deed zelfs afbreuk aan mijzelf.

 “Als ik loop, dan loop ik. Als ik eet, dan eet ik. Als ik kook, dan kook ik.”

De jaren raasden voorbij en ik was in de beleving dat ik écht wel genoot van het leven. Momenten van levensgenot zijn er zeker ook wel geweest, maar het overleven overheerste. Door mijn burn-out ben ik anders gaan kijken en doen. Ik hoor de psycholoog nog zeggen wat de wijze vrouw ooit zei: “Als ik loop, dan loop ik. Als ik eet, dan eet ik. Als ik kook, dan kook ik.” Ook de oefeningen waarbij ik leerde in aandacht dingen te doen, mij bewust te zijn van het nu waardoor je het mooie en het lelijke om je heen ziet hebben meer betekenis gekregen.

Gek genoeg kwam dat tijdens mijn traject in Dodewaard onvoldoende bij mij naar binnen. Ik was te onrustig en stond, denk ik, nog in de vechtstand om te overleven. Ik moest mij ertoe zetten stil te staan, te wandelen, tijd aan mijzelf te geven, niets te doen en meer. Het was een moeten, want alleen zo zou ik neuropatronen kunnen veranderen waardoor het geen moeten meer zou zijn maar een way of life en een cadeautje voor mijzelf.

Verliefd

Terwijl de tijd verstreek en ik langzaam stopte met vechten heb ik een vrouw ontmoet. Een vrouw met wie ik het leuk vond om samen te zijn. Eén die zich steeds leuker ging kleden, goed voor zichzelf zorgde, steeds meer ging stralen en waar ik veel mee kon lachen. En een vrouw waarvan ik wist dat ik haar eerder had gezien, we waren elkaar alleen uit het oog verloren. Graag ging ik met haar wandelen, een wijntje drinken of even naar het strand. En tijdens die momenten deed ik niets anders dan samen met haar te genieten. Ik ging weer lekker kokkerellen, zette kaarsjes aan in huis en draaide leuke muziek. De spanning in mijn buik verdween en vlinders vlogen in de rondte. Ik was verliefd geworden op mijzelf.

“Een vrouw waarvan ik wist dat ik haar eerder had gezien, we waren elkaar alleen uit het oog verloren.”

En net als iedereen die verliefd is, wilde ook ik mijn nieuwe vlam delen met de mensen om mij heen. Dit is de tijd dat ik ben begonnen mijzelf momenten te gunnen waar niets hoefde, ik kon zijn in het moment, ik vele theetjes, Chai Lattes en wijntjes op leuke plekjes ben gaan drinken en een nieuw leven met mij leuke zelf ben gaan inrichten.

Mijn huis als mijn thuis

De lockdown die door Corona volgde, heeft mij “verplicht” meer ruimte aan mijzelf doen geven. Terwijl ik ervoor zorgde dat ik ver weg bleef van het virus en ik niet meer van mijzelf hoefde te hollen vliegen en rennen, ben ik dingen gaan doen die voor mij belangrijk waren. Eén van die dingen was ervoor zorgen dat mijn huis weer mijn thuis was. Klussen in mijn tuintje, mijn hele woonkamer op de schop, alles ben ik mooi en gezellig gaan maken zoals ik dat al jaren wilde, maar de fut niet voor had. Of was het dat ik daar geen prioriteit van maakte.

Het was confronterend en fijn tegelijk toen ik besefte hoe happy ik nu was zittend in mijn tuintje met een theetje in mijn handen uitkijkend op het gezellige plekje wat ik voor mijzelf had gecreëerd. Ik woon al bijna 8 jaar in dit huis en niet eerder heb ik mij zo thuis gevoeld als nu.

Iedere dag dat ik mijn tuintje zie, ik vanuit de tuin mijn woonkamer in kijk, ik aan de keukentafel werk of met kaarsjes aan lekker languit op mijn nieuwe bank zit, ben ik blij. Zonder de onrust van toen lukt het mij met veel plezier te genieten van een glas vers geperste jus d’orange in het ochtendzonnetje, een wijntje tijdens een warme zomeravond in de tuin of een goed boek op de bank onder het zelf gehaakte deken van mijn moeder. En niet alleen ik, het hele gezin geniet hiervan. We hebben zelfs met elkaar ons eerst echte barbecue feestje gehouden.

Een vurige wens

De afgelopen zomer heb ik veel geleerd en ben ik dingen anders gaan doen. Alles wat mij in Dodewaard geleerd en aangereikt is, is op zijn plek gevallen. En ik hoor mijzelf nu wel eens zeggen  “Als ik loop, dan loop ik”, dit om mij ervan bewust te houden dat de telefoon weg kan, de TV uit mag en ik gewoon even kan zijn in het moment. Alleen al door dat te doen is alles wat ik eet nog lekkerder, lijkt het alsof de dag zoveel meer uren heeft en zie ik veel moois terwijl ik wandel in de omgeving van mijn huis.

Het mooie is dat ik hierdoor ook heb na kunnen denken en in ben gaan zien waar ik meer van zou willen en wat mij blij maakt. Dat ik ben gaan schrijven en jij mijn blogs kunt lezen, is één van de dingen die hier uit voort is gekomen. Er is een vurige wens om een boek te schrijven en zo staat er nog meer op mijn wensen-to-do lijst. Alleen nu al alles verklappen maakt dat ik straks geen verrassingen meer heb om te delen.

Tijd is wat er nodig is

Als ik het zo schrijf in deze blog, lijkt het misschien of dit alles niet zo moeilijk is geweest en er gewoon even een knop omgezet moest worden. Het tegendeel is waar. Het heeft jaren geduurd voordat ik opgebrand was. Ik heb er ruim een jaar over gedaan om te komen waar ik nu ben en nog altijd ben ik lerende en is het soms hardwerken. Het lesmateriaal heb ik in huis en ook een gereedschapskist vol tools om mee te kunnen werken. Werken aan die liefde voor mijzelf, niet meer vragen van “Mag-ík-even een momentje voor mijzelf?” maar gewoon doen, het niets doen en het genieten. Alles gaat steeds meer vanzelf en ik herken de signalen waarbij ik even op moet letten. Ik ben blij met mijn gereedschapskist en ben benieuwd wat ik hier allemaal mee ga bouwen.

Ik houd van mij. En zal voortaan altijd een beetje romantiek in mijn me-time stoppen